Laten we de feiten op een rij zetten. Sinds 2000 is de Nederlandse bevolking gegroeid van ongeveer 16 miljoen naar 18,4 miljoen mensen. Dat is een toename van 2,4 miljoen inwoners. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek is ongeveer 80 procent van deze groei veroorzaakt door migratie. Dat betekent dat bijna 2 miljoen mensen via verschillende vormen van migratie naar Nederland zijn gekomen. Zonder deze migratie zou de bevolking in 2025 ongeveer 16,4 miljoen zijn geweest, een bescheiden groei van slechts 400.000 mensen door natuurlijke aanwas.
Deze 2 miljoen migranten hebben niet alleen zichzelf gehuisvest, maar ook een groot aantal nieuwe huishoudens gevormd. Uit onderzoek blijkt dat gemiddeld elke twee migranten een nieuw huishouden vormen. Dat betekent dat de woningvraag door migratie ongeveer 900.000 woningen extra is geweest sinds het jaar 2000.
Ter vergelijking: in dezelfde periode zijn er ongeveer 1,3 miljoen nieuwe woningen gebouwd in Nederland. Dat betekent dat bijna 70 procent van alle nieuwbouwwoningen is opgeslokt door migranten. Voor de autochtone Nederlander blijft daarmee minder dan 400.000 woningaanbod over, verdeeld over 25 jaar. Dit aantal is simpelweg onvoldoende om te voorzien in de vraag van starters, doorstromers, ouderen en gezinnen die al jaren wachten op een betaalbare woning.
Nederlanders wonen steeds vaker noodgedwongen op ‘campings’ en vakantieparken
Wat opvalt is dat juist de eigen bevolking, die jarenlang belasting heeft betaald en bijgedragen aan de samenleving, steeds vaker wordt gedwongen om te wonen op vakantieparken, in recreatiewoningen of zelfs tijdelijke woonvormen die sterk lijken op opvanglocaties. Het is schrijnend om te zien dat tienduizenden Nederlanders momenteel geregistreerd staan op woonadressen van vakantieparken. Dit aantal is zelfs gegroeid naar bijna 60.000 mensen, terwijl het officiële beleid permanent wonen op zulke locaties verbiedt.
Tegelijkertijd worden reguliere eengezinswoningen, die voorheen vooral aan Nederlandse gezinnen werden toegewezen, steeds vaker toegewezen aan statushouders en andere migranten. Hierdoor ontstaat een verkapte vorm van opvang, waarbij Nederlandse gezinnen worden weggezet als ‘campingbewoners’ terwijl ze in werkelijkheid in een soort verkapt AZC wonen, maar dan zonder de officiële status of voorzieningen. Deze trend is niets minder dan een moderne volksverloochening.
De prijs van het negeren van de echte oorzaak
De overheid en politiek draaien de echte oorzaak van de woningcrisis systematisch om of zwijgen erover: migratie. In plaats daarvan wordt gewezen naar stikstofregels, trage bouwprocedures of het zogenaamde ‘creatieve’ gebruik van vakantieparken. Dit leidt tot beleid dat niet de oplossing biedt, maar de problemen juist verergert.
Als de migratiestroom beheerst en afgestemd was geweest op de bouwcapaciteit, zou de woningmarkt er nu totaal anders uitzien. De enorme schaarste zou zijn voorkomen, wachtlijsten zouden veel korter zijn en huurprijzen veel betaalbaarder. Nederlandse gezinnen hadden dan niet op vakantieparken hoeven te belanden omdat ze nergens anders terecht kunnen.
Conclusie: durf de waarheid te benoemen en handel daarnaar
De cijfers liegen niet. De woningnood is in zeer grote mate het gevolg van een structurele migratiegroei die niet is opgevangen door voldoende nieuwbouw. Hierdoor worden Nederlanders zelf steeds vaker teruggedrongen naar tijdelijke en ongewenste woonvormen, terwijl nieuwkomers toegang krijgen tot de reguliere woningvoorraad. Dit is een politiek en maatschappelijk onhoudbare situatie die dringend om eerlijke keuzes vraagt.
Het is hoog tijd dat Nederland eerlijk durft te zijn over deze realiteit en prioriteit geeft aan de huisvesting van haar eigen burgers. Alleen dan kan de woningmarkt weer op slot raken, kan het vertrouwen van de burger worden hersteld en kan er gewerkt worden aan een toekomstbestendige samenleving.