Kijk ze lopen hoor, met hun kutbakfiets en linnen tas vol morele schijnheiligheid.
De linkse elite. Altijd met de vinger, altijd met de mening, altijd met hun knetterdeugende gezeik. Die laten het hele fucking land vollopen met iedereen die “veiligheid zoekt”, maar zeiken steen en been als er één opvanglocatie in hun achtertuin komt. Nee, dan is het ineens “niet geschikt voor deze wijk”. Godverdomme, het zijn acteurs. Toneelspelers met een schuldcomplex.
Ze staan te juichen als er weer een vliegtuig vol binnenkomt, zetten d’r een vlaggetje bij op Instagram, en roepen “Welkom!”. Maar als jij straks in de rij staat bij de huisartsenpost, vijf uur moet wachten, of je dochter met een steen in d’r maag naar school gaat omdat er weer veertig nieuwe kids in de klas zitten die nog geen “hallo” kunnen zeggen — dan hoor je ze niet. Dan zijn ze stil. Of erger: dan vinden ze dat jij het probleem bent.
“Toen ik laatst nog bij een solidariteitsmars was…”
Steek die mars in je reet en stamp d’r op. Solidariteit is prachtig hoor — als het jou geen fuck kost. Maar wij betalen de prijs. Wij zien de buurten veranderen. Wij mogen onze bek houden terwijl zij zich weer moreel superieur voelen omdat ze een vluchteling een koffie hebben gegeven op het centraal station.
Ze praten over compassie, maar bouwen ondertussen hekken om hun eigen leven heen. Hun kinderen? Op een witte school. Hun buurt? Brandschoon. Hun huis? Twee ton in waarde gestegen sinds de laatste golf. Maar wij moeten alles slikken. Alles dragen. Alles opvangen.
En als je het benoemt — als je zegt: “Misschien even pas op de plaats?” Dan ben je een haatzaaier. Een nazi. Een bruinhemd. Rot op man. Als zorgen maken om je land al extremistisch is, dan ben ik verdomme Bin Laden.
Ze laten de poorten openstaan, maar zetten zelf driedubbele sloten op hun deuren. Ze willen meer opvang, maar niet in hun wijk. Ze willen diversiteit, maar niet in hun privéschool. Ze willen open grenzen, maar gesloten oren.
Dat zijn geen idealisten. Dat zijn huichelaars met een latte in de hand en poep in hun ogen.
Het volk schreeuwt, en zij zetten de radio harder op Radio 1. De buurten ontploffen, en zij vragen een nieuwe subsidie aan voor een "dialoogavond". Je staat tot je nek in de stront, en zij gooien er een schepje compost bij omdat het "zo lekker groeit".
Ik zeg: kap er eens mee.
Stop met je moraalporno. Stop met je valse deugdzaamheid. Ga zelf eens in Ter Apel wonen. Ga zelf eens in een flat zitten waar je de taal niet meer hoort die je spreekt, waar je je kind binnenhoudt na zes uur, en waar niemand je helpt als je op de grond ligt. Kijk dan nog maar eens of je “iedereen verdient een plek” durft te zeggen.
Tot die tijd?
Hou gewoon je teringbek.