Asielzoekers vandaag, visumvrij morgen – wie houden we hier eigenlijk voor de gek?
Europa – en Nederland voorop – staat op het punt een historische vergissing te maken. Terwijl tienduizenden Turkse burgers nog dit jaar asiel aanvragen in EU-landen, voert Brussel onderhandelingen om visumvrij reizen voor alle Turken mogelijk te maken. Een maatregel die wordt gepresenteerd als een stap vooruit in de samenwerking, maar in werkelijkheid een gigantisch risico vormt voor onze veiligheid, onze samenleving en onze grip op migratie.
Want laten we eerlijk zijn: hoe kun je in vredesnaam de grenzen openzetten voor een land waaruit mensen vandaag nog vluchten?
Een absurde paradox: vluchtelingen én vrije toegang
Turkije is volgens de EU een kandidaat-lidstaat. Een NAVO-partner. Een zogenaamd veilig land. En toch vroegen in 2024 bijna 50.000 Turken asiel aan in de Europese Unie – een getal dat harder stijgt dan ooit tevoren.
Nederland kreeg daarvan een relatief klein aandeel, maar als het aan Brussel ligt, kunnen straks 85 miljoen Turken zonder visum het Schengengebied binnenwandelen. Dat betekent: geen visumcontrole, geen screening vooraf, geen belemmering om hier wekenlang te verblijven of van land naar land te trekken.
En nee, dat is geen doemscenario – het is de keiharde consequentie van de afspraken waar nu in stilte aan gewerkt wordt.
Eén voet binnen, en dan?
Zogenaamd is visumvrij reizen niet bedoeld voor migratie. Maar we weten allemaal hoe het werkt: als iemand eenmaal binnen is in Schengen, dan is de stap naar “ik wil hier blijven” klein. En als het even kan, wordt er asiel aangevraagd – op politieke, etnische of persoonlijke gronden. Dat zien we nu al gebeuren met duizenden Turken die zeggen te vluchten voor repressie onder Erdogan.
Maar dat brengt ons bij de kernvraag: als Turkije onveilig genoeg is om asielzoekers te leveren, waarom onderhandel je dan over visumvrij reizen alsof het Zwitserland is?
Je kunt niet én zeggen dat het land voldoet aan Europese waarden, én tienduizenden vluchtelingen van daar erkennen als legitiem. Dat is óf naïef, óf hypocriet – en in beide gevallen dodelijk voor het vertrouwen van de Nederlandse burger in het migratiebeleid.
Brussel kijkt weg – Nederland draait op voor de gevolgen
De EU-diplomaten die deze plannen voorbereiden – waaronder ambassadeur Thomas Ossowski – presenteren het alsof het vooral gaat om studenten en zakenmensen. Alsof de gemiddelde Turkse reiziger naar Parijs gaat voor een beurs, of naar Amsterdam voor een conferentie. Maar we weten allemaal dat migratie niet alleen een economische kwestie is, maar ook te maken heeft met demografie, religie, cultuur en het vormen van gemeenschappen.
Nederland staat nu al onder enorme druk. Overal in het land is er woningnood, de zorg en het onderwijs voelen de toenemende druk, in wijken met een hoge concentratie niet-westerse migranten ontstaan integratieproblemen en het asielsysteem kraakt in zijn voegen.
Timmermans zal applaudisseren – maar de Nederlandse burger betaalt de prijs
In Brussel is er altijd wel iemand die deze koers toejuicht. Frans Timmermans, die eerder zijn handtekening zette onder de migratiedeal met Erdogan, zal deze “stap vooruit” ongetwijfeld zien als een overwinning voor Europese samenwerking.
Maar dit is geen overwinning. Dit is capitulatie.
Capitulatie voor politieke deals met autocratische leiders. Capitulatie voor een migratiemodel dat geen rem meer kent. En capitulatie voor een ideologisch project dat de realiteit van de Nederlandse straten, scholen en buurten volledig negeert.
Wat moet Nederland doen?
Nederland moet eindelijk de rug recht houden en duidelijke grenzen stellen: geen visumvrij reizen zolang Turkije asielzoekers blijft sturen. Zonder garanties voor terugkeer, een rem op migratie en streng toezicht aan de grens, doen wij simpelweg niet mee. En zolang Brussel blind vasthoudt aan haar beleid zonder naar de feiten te kijken, verzetten wij ons – zelfs als het moet met een nationaal veto. Dit gaat niet om Turkije tegen Europa, maar om zelfbehoud. Het is tijd om te kiezen voor de harde realiteit in plaats van mooie wensdromen.
Open grenzen voor Turkije is een open uitnodiging tot chaos
We kunnen dit niet bagatelliseren. Visumvrij reizen voor Turkije is geen administratieve formaliteit. Het is een megabesluit met onomkeerbare gevolgen. Terwijl er vandaag nog Turkse asielzoekers in Ter Apel aankloppen, praten diplomaten over het afschaffen van elke grenscontrole voor datzelfde land.
Als dat geen waanzin is, wat dan wel?