Een echtpaar uit Ethiopië stond recent voor de rechter in Den Haag omdat zij hun kinderen zouden hebben geslagen met een stok. Ondanks het bewijs van mishandeling legde de rechtbank slechts een milde, voorwaardelijke straf op, omdat er rekening werd gehouden met ‘cultuurverschillen’. Deze uitspraak schokt velen en verdeelt de samenleving. Want wat hier op het spel staat is meer dan een individuele zaak: het gaat om rechtvaardigheid, gelijkheid en respect voor álle burgers van Nederland. En vooral om het feit dat de rekening voor deze ‘lichte’ straf wordt betaald door de autochtone Nederlander, die zich steeds vaker behandeld voelt als tweederangsburger.
Waarom dit racisme is: ongelijke behandeling op basis van afkomst
Racisme betekent dat mensen ongelijk worden behandeld, niet op basis van hun gedrag, maar puur vanwege hun afkomst, huidskleur of culturele achtergrond. In deze zaak zien we precies dat gebeuren: ouders met een migratieachtergrond krijgen een mildere straf dan autochtone ouders zouden krijgen voor dezelfde feiten. Het recht wordt niet neutraal toegepast, maar buigt voor de cultuur van de beklaagden. Hierdoor ontstaat een dubbele standaard die discrimineert tegen de autochtone burger.
Deze vorm van racisme is subtiel, maar niet minder schadelijk. Het ondermijnt het vertrouwen in het rechtssysteem en in de overheid. Het zegt eigenlijk tegen autochtone Nederlanders: “Jullie horen er niet helemaal bij, jullie krijgen niet dezelfde bescherming en rechtvaardigheid.” Dat is onacceptabel en tast de samenhang in onze samenleving ernstig aan.
Oorzaken van deze ongelijke rechtspraak: politieke en ideologische invloed
De vraag is waarom dit gebeurt. Wie bepaalt deze dubbele maatstaf? Een belangrijke factor is de invloed van een progressieve, vaak links-liberale ideologie binnen delen van de rechterlijke macht en de overheid. Partijen als D66 en GroenLinks zijn grote voorstanders van ‘cultuursensitiviteit’ en pleiten voor het erkennen van cultuurverschillen als verzachtende omstandigheden in juridische kwesties. Dat klinkt in theorie mooi, maar in de praktijk leidt het tot ongelijke behandeling en onrecht.
Rechters die zich laten leiden door deze ideologie, leggen vaker nadruk op begrip voor de cultuur van migranten en passen de wet soepeler toe dan bij autochtone Nederlanders. Het doel is integratie en het voorkomen van verdere polarisatie, maar het effect is juist het tegenovergestelde: het creëert een systeem waarin sommige burgers minder worden beschermd en gestraft. Dit is geen rechtvaardigheid, maar ideologisch gekleurde rechtspraak die onbedoeld racisme versterkt.
De autochtone Nederlander: tweederangsburger én betalende partij
Wat maakt deze situatie extra schrijnend is dat de autochtone Nederlander niet alleen oneerlijk wordt behandeld, maar ook nog eens de rekening betaalt. Door belasting en premies houden zij het sociale en juridische systeem in stand. Tegelijkertijd wordt hun gevoel van onrecht en uitsluiting genegeerd of weggewuifd. Dat zorgt voor groeiende frustratie en wantrouwen richting overheid en instellingen. Het is een giftige cocktail die sociale spanningen alleen maar aanwakkert.
Hoe zou dit zijn afgelopen bij een Nederlands gezin?
Stel je eens voor dat een autochtone Nederlandse familie exact hetzelfde had gedaan: kinderen slaan met een stok, ze dwingen tot excuses en blauwe plekken achterlaten. Dan was er geen plek geweest voor ‘cultuurverschillen’ of verzachtende omstandigheden. De rechter had dan hoogstwaarschijnlijk direct harde straffen opgelegd, inclusief forse celstraffen. De media zouden groots uitpakken, politici hadden zich er mee bemoeid, en de samenleving zou terecht verontwaardigd zijn geweest.
In plaats van begrip was er dan veroordeling gekomen, zonder pardon. Dit laat zien hoe diep de dubbele moraal zit en hoe ongelijke behandeling de Nederlandse rechtsstaat schaadt. Terwijl migrantenouders kunnen rekenen op milde straffen, krijgen Nederlandse ouders weinig ruimte en harde repercussies. Dit is het kernprobleem dat het gevoel van tweederangsburgerschap bij autochtone Nederlanders alleen maar versterkt.
Tijd voor eerlijke rechtspraak en gelijke behandeling
Willen we een toekomst waarin iedereen in Nederland zich veilig en gelijkwaardig voelt, dan moeten we dit onrecht erkennen en aanpakken. De overheid en rechterlijke macht moeten stoppen met het hanteren van dubbele standaarden op basis van afkomst. Cultuur mag geen vrijbrief zijn om het recht te buigen. Iedereen verdient dezelfde bescherming, dezelfde regels en dezelfde straffen.
Pas als we deze lijn doortrekken, kunnen we spreken van een rechtvaardige samenleving. Eentje waarin iedereen meedoet, zich erkend voelt en waarop iedereen kan vertrouwen.