Hoe de media waarheid inwisselt voor ideologie
Een jongen mishandelt zijn moeder en zus. Hard, fysiek, publiekelijk. Niet ergens in een steegje, maar onderweg naar Marokko. De Spaanse politie moet ingrijpen. De situatie is ernstig. En dan verschijnt het nieuws:
“Minderjarige Nederlander gearresteerd.”
Dat is alles. Geen context. Geen achtergrond. Geen uitleg. Alleen dat ene woord: Nederlander.
En daarmee begint het rookgordijn.
Want laten we niet doen alsof we niet begrijpen wat hier gebeurt. Dit is geen jongen die op Koningsdag met een oranje hoedje en een zak chips naar de vrijmarkt fietst. Dit is geen kind dat opgroeit met Jip en Janneke, Sinterklaas en schaatsen op natuurijs. Deze jongen is op weg naar Marokko — niet op vakantie, maar naar ‘thuis’. Zijn culturele thuis.
Een wereld waarin eer belangrijker is dan zelfreflectie. Waar vrouwenrechten vaak bijzaak zijn. Waar conflicten sneller met geweld dan met woorden worden beslecht. Waar de straatcultuur, vaderloos en ruw, respect afdwingt met vuisten in plaats van argumenten.
Maar daarover zwijgt de media.
Want stel je voor dat we de dingen zouden benoemen zoals ze zijn. Dat we zouden zeggen:
“Jongen met Marokkaanse achtergrond mishandelt moeder en zus tijdens reis naar Marokko.”
Dan ontploft de redactiemailbox. Dan komen de verontwaardigde opiniestukken, de cancelpogingen, de verdachtmakingen. Dus kiest men voor de veilige, laffe route: juridisch correct, moreel misleidend.
“Nederlander.” Alsof dat woord iets verklaart.
Maar dat woord verhult meer dan het onthult. Het is geen feit, het is een politiek schild. Een ideologisch afdekzeil over een ongemakkelijke realiteit. Een stil verbod: denk niet verder, vraag niets, geloof wat wij schrijven. En dat is precies wat er mis is met ons medialandschap.
Elke dag krijgt de burger een zorgvuldig gezuiverde versie van de werkelijkheid voorgeschoteld. Jongeren die stenen gooien naar hulpverleners. Tieners die groepsverkrachtingen plegen. “Nederlanders” die mishandelen, beroven, bedreigen. Altijd dat zelfde taalgebruik: neutraal, vaag, gladgestreken.
Nooit het échte verhaal.
Want benoem je afkomst, cultuur of achtergrond, dan ben je verdacht. Dan “stereotypeer” je. Dan “polariseer” je. Dan ben je het probleem, niet de dader. En dus zwijgt men. En zo wordt de burger dagelijks misleid.
Maar mensen zijn niet gek. Ze zien wat er op straat gebeurt. Ze voelen de spanning in de tram. Ze horen wat er op het schoolplein wordt geroepen. En dan lezen ze in de krant:
“Nederlander mishandelt moeder.”
Dan knapt er iets.
Niet alleen vanwege het geweld. Maar vanwege het verraad. Want de media had het moeten benoemen. Had moeten waarschuwen. Had moeten beschrijven wat er speelt in deze samenleving. Maar ze deed het niet. Ze koos voor framing. Voor camouflage. Voor ideologie boven integriteit.
En intussen verliezen mensen het vertrouwen. In de politiek, in instituties, in de media.
Vraag jezelf af:
Waarom is het wél relevant om te melden dat een dader blond is en een boerenzakdoek draagt? Waarom staat afkomst dan ineens op de voorpagina? Waarom wordt er pas gegraven als het in het vijandbeeld past?
Omdat waarheid geen doel meer is. Maar een risico.
En dus draagt de media het masker. Niet de dader. De media.
En dat masker laat – vroeg of laat – meer zien van jullie angst, dan van onze werkelijkheid