De Raad van State, het hoogste adviesorgaan en de hoogste bestuursrechter van Nederland, presenteert zichzelf als de neutrale hoeder van de rechtsstaat. Maar wie kritisch kijkt, ziet een ongekozen instituut dat steeds vaker wordt bekritiseerd als een links gezwel, dat de democratische wil van het volk en de soevereiniteit van Nederland ondermijnt. De recente uitspraak over het niet mogen terugsturen van alleenstaande mannelijke asielzoekers naar België vanwege "systeemfalen" aldaar, is een zoveelste voorbeeld van hoe de Raad van State zijn boekje te buiten gaat en de belangen van Nederlanders negeert.
Een Ongekozen EliteDe Raad van State wordt bemand door een selecte groep oud-politici, juristen en ambtenaren, vaak met banden naar traditionele partijen zoals D66, VVD, CDA en PvdA. Onder leiding van vice-president Thom de Graaf, een prominent D66-lid met een lange geschiedenis van politieke partijdigheid, lijkt de Raad meer een verlengstuk van de linkse Haagse elite dan een onafhankelijk orgaan. Deze samenstelling roept vragen op over de neutraliteit. Hoe kan een orgaan dat zo sterk leunt op een specifieke ideologische stroming objectief rechtspreken of adviseren?Critici wijzen erop dat de Raad van State, ondanks zijn ongekozen status, een enorme invloed heeft op het Nederlandse beleid. Het adviseert over wetgeving en spreekt recht in bestuurszaken, waaronder gevoelige dossiers zoals asiel en migratie. Dit maakt het een machtig instituut dat niet direct verantwoording aflegt aan de kiezer, een fundamenteel democratisch gebrek.De Asieluitspraak: Een Klap in het Gezicht van NederlandDe recente uitspraak van 23 juli 2025, waarin de Raad van State oordeelde dat Nederland geen alleenstaande mannelijke asielzoekers meer mag terugsturen naar België, illustreert perfect hoe ver de Raad verwijderd is van de realiteit. Volgens de Dublinverordening is het eerste EU-land waar een asielzoeker zich meldt verantwoordelijk voor de opvang en procedure. België faalt hier structureel in, met alleenstaande mannen die op straat belanden zonder "bed, bad en brood". In plaats van België aan te spreken op dit falen, legt de Raad de verantwoordelijkheid bij Nederland, dat nu deze asielzoekers moet opvangen.Deze uitspraak is niet alleen een ondermijning van de Dublinregels, maar ook een klap in het gezicht van de toch al overbelaste Nederlandse opvang. Terwijl België zijn schouders ophaalt en zelfs dwangsommen negeert, zoals bleek toen een deurwaarder een koffiemachine en diepvriezer in beslag nam bij de Belgische staatssecretaris, moet Nederland de rotzooi opruimen. BBB-Kamerlid Claudia van Zanten verwoordde het treffend: "Waarom zouden wij dan nog wel Dublinclaimanten van België moeten overnemen?" Dit sentiment weerspiegelt de groeiende frustratie over een Raad die lijkt te opereren vanuit een ivoren toren, los van de maatschappelijke realiteit.Een Links Gezwel?De kritiek dat de Raad van State een links gezwel is, komt niet uit de lucht vallen. Sociale media zoals X bruisen van verontwaardiging over de vermeende partijdigheid van de Raad. Gebruikers wijzen op de samenstelling van het orgaan, dat volgens hen wordt gedomineerd door een "linkse kliek" die de belangen van asielzoekers boven die van Nederlanders stelt. De uitspraak over België wordt gezien als een voorbeeld van hoe de Raad de mensenrechten van asielzoekers zwaarder laat wegen dan de draagkracht van de Nederlandse samenleving.Bovendien lijkt de Raad weinig oog te hebben voor de bredere gevolgen van zijn uitspraken. Door België's falen te gedogen en Nederland te dwingen asielzoekers op te vangen, ondermijnt de Raad het vertrouwen in het Europese Dublinsysteem, dat juist gebaseerd is op wederzijdse verantwoordelijkheid en samenwerking tussen lidstaten. In plaats van België te dwingen zijn verplichtingen na te komen, legt de Raad de lasten bij Nederland, een land dat volgens cijfers van De Telegraaf al veel meer Dublinclaimanten opneemt dan het terugstuurt.Een Ondemocratische Rem op ModerniseringDe Raad van State is niet alleen een juridisch orgaan, maar ook een politieke speler die zich mengt in democratische processen. Door wetgeving en beleid te toetsen aan een vaak progressieve interpretatie van mensenrechten en Europese regels, fungeert de Raad als een rem op de modernisering van Nederland, zoals critici stellen. De Belgische premier Bart De Wever, die het "strengste asielbeleid ooit" belooft, laat zien dat andere landen wel daadkrachtig optreden. Zijn crisismaatregelen, zoals het weigeren van opvang voor asielzoekers die al elders in de EU een aanvraag deden, staan in schril contrast met de passieve houding van de Raad van State.De Raad lijkt zich weinig aan te trekken van de electorale verschuivingen in Nederland, waar partijen als BBB en PVV pleiten voor een strenger asielbeleid. In plaats van de wil van de kiezer te respecteren, lijkt de Raad vast te houden aan een gedateerde, linkse visie die de Nederlandse samenleving steeds minder representeert. Dit voedt het beeld van een orgaan dat niet alleen ongekozen is, maar ook onbereikbaar voor de gewone burger.Een Oproep tot HervormingHet wordt tijd dat de Raad van State wordt hervormd. Een orgaan dat zoveel macht heeft, moet democratisch gelegitimeerd zijn en beter aansluiten bij de tijdsgeest. De huidige samenstelling, met een oververtegenwoordiging van traditionele partijen en een duidelijke linkse signatuur, is niet langer houdbaar. Er is behoefte aan meer diversiteit in denkbeelden en een grotere verantwoording aan het volk.Bovendien moet de Raad ophouden met het doorschuiven van problemen naar Nederland, zoals in de zaak met België. In plaats van België te ontslaan van zijn verantwoordelijkheden, zou de Raad moeten aandringen op Europese druk om lidstaten hun verplichtingen na te laten komen. Het Dublinsysteem kan alleen functioneren als alle landen hun deel doen, en de Raad van State zou hier een constructieve rol in moeten spelen, in plaats van Nederland op te zadelen met de gevolgen van andermans falen.ConclusieDe Raad van State heeft zichzelf met de België-uitspraak wederom blootgegeven als een orgaan dat de belangen van Nederlanders ondergeschikt maakt aan een abstracte, linkse interpretatie van mensenrechten. Het ongekozen karakter, de partijdige samenstelling en de neiging om Nederland op te zadelen met de problemen van andere landen maken de Raad tot een obstakel voor een eerlijk en werkbaar asielbeleid. Het is tijd voor een grondige herziening van dit instituut, zodat het weer dient waar het voor bedoeld is: het bewaken van de rechtsstaat, niet het ondermijnen ervan.