De politiek wil dat jij langer werkt. In Duitsland pleit minister Katherina Reiche openlijk voor het opschroeven van het aantal werkuren per jaar. In Nederland houdt de VVD het net iets netter: “de AOW-leeftijd moet stap voor stap omhoog,” aldus het verkiezingsprogramma. De reden? Vergrijzing, stijgende levensverwachting, dalende geboortecijfers. Je kent het rijtje.
Maar wat je nooit hoort, is de volledige waarheid:
We worden niet alleen ouder — we betalen vooral de prijs voor decennia van falend migratiebeleid.
Een beleid dat ons nu niet alleen sociaal verdeelt, maar ook economisch onderuit dreigt te halen.
De stille kostenpost in het systeem
Laten we het concreet maken. In Nederland bedraagt de totale uitgaven aan sociale zekerheid (AOW, bijstand, arbeidsongeschiktheid, zorgtoeslagen) jaarlijks ruim € 90 miljard. Een fors deel daarvan — naar schatting € 15 tot € 20 miljard per jaar — gaat naar mensen met een migratieachtergrond, vaak zonder volledige premiehistorie.
In Duitsland liggen die cijfers nóg hoger. Daar komt volgens schattingen van het IAB (Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung) ongeveer 63% van de niet-Duitse bevolking uit landen buiten de EU in aanmerking voor sociale voorzieningen. Velen daarvan hebben een arbeidsparticipatie die 10 tot 25 procentpunten lager ligt dan gemiddeld. Het verschil in belastingafdracht loopt jaarlijks op tot miljarden euro’s.
Zet dat naast de vergrijzing, en je ziet dit:
-
In Duitsland is het aantal 65-plussers nu 22 miljoen, van wie miljoenen met migratieroots.
-
Nederland telt 3,5 miljoen 65-plussers, en het CBS voorspelt dat in 2040 meer dan 25% van de bevolking ouder is dan 65.
-
Maar in beide landen geldt: de vergrijzing wordt deels veroorzaakt door eerdere migratiegolven — de gastarbeiders die nu zelf met pensioen zijn gegaan.
De vergrijzing is dus géén neutraal biologisch proces.
Het is mede het gevolg van beleid.
Wat levert dat op? En wat kost het?
Politici zeggen vaak: “We hebben migratie nodig om het arbeidstekort op te vangen.” Maar wie eerlijk rekent, ziet dat die redenering kraakt. Volgens berekeningen van het Nederlandse CPB is de economische bijdrage van migranten uit niet-westerse landen per saldo negatief:
-
Een gemiddeld niet-westers migrantengezin kost de schatkist € 230.000 over hun hele leven (CPB, 2016).
-
Nieuwe instroom sinds 2015? Tienduizenden per jaar.
-
Totale kosten tot nu toe: miljarden per generatie.
Vergelijk dat met de opbrengst van langer werken:
Als we de AOW-leeftijd met één jaar verhogen, bespaart de overheid ongeveer € 3 tot € 4 miljard per jaar. Dat lijkt veel — tot je beseft dat alleen al de kosten van structureel niet-werkende migranten hoger liggen.
Dus ja: jij moet straks doorwerken tot je 69ste, omdat de politiek weigert iets te doen aan het échte lek in het systeem.
Wie werkt, draait op. Wie niet werkt, wordt ontzien.
Het systeem is volledig uit balans geraakt. Werkenden worden gepakt. Niet-werkenden worden ontzien. Niet omdat dat rechtvaardig is, maar omdat de politiek geen moed toont. Ze durft niet te zeggen wat jij al lang weet: dat je niet kunt blijven importeren wat je niet kunt integreren. En dat een verzorgingsstaat alleen werkt als er genoeg mensen zijn die dragen, niet alleen ontvangen.
Er is jarenlang weggekeken. Terwijl integratie stagneerde. Terwijl uitkeringen structureel werden overgeheveld naar mensen die nauwelijks deelnemen aan de arbeidsmarkt. En nu, tientallen jaren later, is het antwoord: jij moet langer werken. Jij moet meer belasting betalen. Jij moet door tot je lijf het begeeft.
Het eerlijke verhaal – of blijven we liegen?
Als politici als de VVD, CDU en anderen oproepen tot langer werken, dan moeten ze óók durven zeggen waarvoor. Dan moet er open kaart worden gespeeld over het feit dat eerdere migratiegolfen inmiddels de AOW in zijn gegleden zonder voldoende bijdrage. En dat nieuwe instroom, zonder harde eisen, het systeem verder uitholt.
De echte pijn zit niet in de demografie, maar in het onvermogen om beleid bij te sturen. Zolang we blijven doen alsof iedereen in gelijke mate bijdraagt, blijven de lasten op de verkeerde plek vallen.
En dus werk jij straks een paar jaar langer. Niet voor je eigen pensioen. Maar om een steeds groter wordende groep overeind te houden die niets of weinig bijdraagt. En niemand die het durft te zeggen.
Tot nu.