Wat er zich afspeelt op het Stationsplein in Voorburg is schokkend, maar helaas geen uitzondering. Het incidentenoverzicht groeit met de dag: ronselpraktijken van jongeren op fatbikes, agressieve uitbarstingen van onbegrepen bewoners, ondernemers die zich niet meer veilig voelen, en omwonenden die met lede ogen toezien hoe hun wijk stukje bij beetje verandert in een gebied waar criminaliteit, onrust en onveiligheid de boventoon voeren. Maar deze situatie staat niet op zichzelf.
Wat in Voorburg gebeurt, gebeurt in Utrecht, Ter Apel, Budel, Hoogeveen en andere gemeenten in het land. Overal waar AZC’s zonder visie of controle uit de grond worden gestampt, groeit de onrust. Gemeenten worden overspoeld, politie is onderbezet, COA loopt achter de feiten aan, en de inwoners? Die worden keer op keer genegeerd.
Van opvang naar overlast: een patroon dat zich herhaalt
In Voorburg werd, zoals in zoveel andere plaatsen, de bevolking gerustgesteld met sussende woorden: “er komen alleen gezinnen”, “het wordt kleinschalig”, “de impact op de buurt is nihil.” De werkelijkheid is het tegenovergestelde. Geen gezinnen, geen kleinschaligheid, en al helemaal geen rust. Groepen jonge mannen zwerven over straat, vaak zonder begeleiding, zonder dagbesteding, zonder enig perspectief. Dat dit leidt tot frustratie, verveling en grensoverschrijdend gedrag mag niemand meer verbazen.
In Ter Apel worden bewoners al jaren geconfronteerd met overvolle opvanglocaties, winkeloverlast, geweldsincidenten en uitputting van de lokale infrastructuur. In Utrecht en Budel zijn het winkeliers die noodgedwongen extra beveiliging moeten inhuren. De rode draad? Gemeenten die geen middelen of mandaat hebben om effectief te sturen, en een landelijke overheid die de hete aardappel maar blijft doorschuiven.
Wie beschermt de gewone Nederlander nog?
De vraag dringt zich op: voor wie is dit beleid eigenlijk bedoeld? Niet voor de asielzoeker die oprecht op zoek is naar veiligheid — die raakt ondergesneeuwd in een chaotisch systeem zonder structuur. Niet voor de burger, die zijn wijk ziet veranderen, die zich 's avonds niet meer veilig voelt, die zijn vertrouwen in de overheid verliest. En al zeker niet voor ondernemers, die dagelijks geconfronteerd worden met overlast, dalende omzet en angstige klanten.
Het huidige asielbeleid — of beter gezegd, het gebrek daaraan — zorgt voor slachtoffers aan alle kanten. Gemeenten worden overspoeld zonder adequate voorbereiding. COA-locaties worden uit de grond gestampt zonder draagvlak of controle. En bewoners worden geacht te zwijgen, begrip te tonen, en vooral: door te betalen.
Het falen van Voorburg is het falen van Nederland
Dat de situatie in Voorburg uit de hand loopt, is niet een lokaal incident. Het is een directe weerspiegeling van een landelijk probleem: een overheid die de regie kwijt is. De opvang is niet menswaardig. De veiligheid is niet gegarandeerd. De communicatie is onbetrouwbaar. En het vertrouwen tussen overheid en burger is volledig uitgehold.
Wat nu op het Stationsplein zichtbaar wordt, is een tikkende tijdbom. En Voorburg is slechts één van de lonten die al brandt.
Dit systeem houdt niemand meer overeind
Zolang de overheid weigert om grenzen te stellen, eerlijk te communiceren en verantwoordelijkheid te nemen, zal deze situatie zich blijven herhalen — in elke stad, elk dorp, elke wijk. De inwoners van Voorburg zijn daar geen uitzondering op. Ze zijn slechts de volgende in een steeds langer wordende rij van Nederlandse burgers die zich in de steek gelaten voelen.
De vraag is niet langer óf dit ontspoort. De vraag is: wie stopt het nog?
En als niemand het stopt, moet Nederland zich ernstig afvragen of het nog weet voor wie dit land bestuurd wordt.