Dit is wat je krijgt na twintig jaar slappe knieën en open grenzen
Het is godgeklaagd. Een man die openlijk met een RPG en een AK-47 poseert in het door sektarisch geweld verscheurde Syrië, die daar letterlijk zegt dat hij wil vechten en een hele bevolkingsgroep uit wil roeien, blijkt al járen in Nederland te wonen. Hij rijdt hier gewoon rond. In merkkleding. Op een fatbike. Met duizenden euro’s aan lifestyle, betaald met geld dat in de eerste plaats nooit voor hem bedoeld was. Zijn naam: Khaled Al Suleiman, artiestennaam Abu Talaq. Een Syriër uit Raqqa die zich op Instagram met bijna 400.000 volgers presenteert als moderne krijger, als held van zijn stam. En hier? Hier leeft hij comfortabel, ongestoord, onder de radar — beschermd door een politiek systeem dat het lef niet heeft om paal en perk te stellen aan dit soort levensgevaarlijke figuren.
Van oorlogsvluchteling naar haatzaaiende influencer — onder onze neus
Deze man kwam ooit naar Nederland onder het mom van bescherming. Een “vluchteling”. Zielig. Getraumatiseerd. Dat was het verhaal. Maar de realiteit is dat hij geen slachtoffer is — hij is dader. Hij staat letterlijk aan de poorten van een Syrische stad en roept dat hij “niet voor likes” komt, maar om te vechten. Om zijn “volk” te verdedigen. Om sektarische tegenstanders te bedreigen. Niet vanuit een geheime kelder in Idlib — maar gewoon vanuit zijn comfortabele woning in Almere. En alsof dat nog niet grotesk genoeg is, zegt hij zonder aarzelen: “Ik ben niet bang mijn Nederlandse nationaliteit te verliezen.”
Waarom zou hij ook? Hij weet hoe het werkt. In Nederland krijg je eerder een boete voor een te hoge heg dan dat je aangepakt wordt voor het verheerlijken van geweld en sektarische haat. Hij speelt het spel perfect — slachtoffer als het uitkomt, strijder als het moet. En intussen staan onze autoriteiten erbij als een stel verlamde slappelingen.
Dit is het directe gevolg van linkse ideologie: naïef, gevaarlijk en fataal
Wat we hier zien is het eindstation van twintig jaar ideologisch verblind links beleid. Een beleid dat koste wat kost wilde “helpen”, dat vond dat grenzen “onmenselijk” zijn, dat screening “discriminatie” noemde, en dat alle kritiek op immigratie systematisch monddood maakte. We hebben keer op keer onze deur opengezet zonder te kijken wie we binnenhaalden. Want kritiek was taboe, feiten deden er niet toe, en de morele superioriteit van de open samenleving ging altijd voor de veiligheid van de eigen bevolking.
Het is het resultaat van jarenlang GroenLinks, PvdA en D66-beleid, waarbij politici liever praatten over “inclusie” dan over bescherming. Waarin mensen als Judith Sargentini nog durfden te beweren dat er “geen aanwijzingen” waren dat terroristen zich onder vluchtelingen bevonden — terwijl we inmiddels weten dat figuren als Al Suleiman niet alleen hier binnenkomen, maar hier ook blijven, zich ontwikkelen, populair worden, en hun invloed verspreiden onder jongeren die hier geboren zijn.
Een jeugd die niets moet hebben van Nederland — en dit als voorbeeld ziet
Want laten we vooral ook kijken naar zijn volgers. Jongeren die hier zijn geboren, met een Nederlands paspoort, opgegroeid in Nederlandse steden, in onze klaslokalen, op onze voetbalvelden — maar die zich niets aantrekken van onze waarden. Die de Nederlandse rechtsstaat uitlachen, die vrouwenrechten bespotten, die de vrijheid van meningsuiting haten en die niets liever willen dan dat dit land verandert in een plek die meer lijkt op waar hun “broeders” vandaan komen. En wie bewonderen ze? Geen hardwerkende ondernemer. Geen arts. Geen vrijwilliger. Nee — Abu Talaq. De man met het geweer, de strijdlustige influencer, de moderne haatprediker op sneakers.
Ze kijken naar hem als een held. Ze sturen zijn filmpjes door in WhatsAppgroepen. Ze spiegelen zich aan zijn agressie, zijn minachting, zijn ideologie. Hij vertegenwoordigt de verzetscultus waarin geweld een deugd is, waarin wraak een roeping is, en waarin de Nederlandse samenleving een doelwit is, geen thuis. En we hebben geen enkel antwoord op die aantrekkingskracht. Geen verhaal. Geen lef. Geen leiderschap.
Genoeg is genoeg. Terugsturen. Nationaliteit intrekken. Geen excuses meer.
Het moet klaar zijn. Geen eindeloze procedures. Geen juridische slalom. Geen bange ambtenaren die vrezen voor reputatieschade. De nationaliteit van Khaled Al Suleiman moet vandaag nog ingetrokken worden — als hij hem heeft. Zijn verblijfstatus moet worden ingetrokken. En hij moet het land uit. Zonder pardon.
Hij heeft ons land, onze gastvrijheid en onze goedgelovigheid misbruikt. En hij is niet alleen een bedreiging voor de Druzen in Syrië — hij is een bedreiging voor ons allemaal. Voor onze veiligheid. Voor onze jeugd. Voor onze samenleving.
En als we nu weer wegkijken, als we dit weer laten gebeuren, dan zijn we als land failliet. Dan zijn we niet tolerant — dan zijn we dom. Dan zijn we niet humaan — dan zijn we medeplichtig.