Nederland is geen soevereine staat meer. Het is een opvangcentrum geworden — een eindstation voor migranten die elders in Europa hun recht op asiel allang hebben verspeeld, maar in Nederland alsnog met open armen worden ontvangen. Tegen de wil van het volk in. Tegen elke logica in. Het recente artikel in De Telegraaf laat dat op pijnlijke wijze zien: Nederland verliest, keer op keer, de controle over wie hier komt, wie hier blijft en wie hier profiteert. Terwijl andere landen de regels bewust negeren, houdt Nederland zich voorbeeldig aan een systeem dat ons onderuit haalt.
De cijfers liegen niet: 80% van de Dublin-terugsturen mislukt
De Dublin-verordening, ooit bedacht om te voorkomen dat asielzoekers vrij door Europa kunnen reizen, is een farce. Nederland probeerde tussen 2017 en 2023 meer dan 62.500 asielzoekers over te dragen aan andere EU-landen. In theorie zouden zij daar hun asielprocedure moeten doorlopen, omdat dat hun eerste aankomstland was. In de praktijk? Slechts 20 procent werd daadwerkelijk teruggestuurd. In 2023 was dat nog maar 14 procent. Met andere woorden: ruim 85% blijft gewoon. Mensen die hier juridisch gezien niet mogen blijven, verdwijnen in het systeem, duiken onder of schuiven door naar de reguliere asielprocedure. En Nederland draait voor de kosten op — financieel, sociaal én moreel.
Rechters die onze grenzen openhouden
Alsof die cijfers al niet schokkend genoeg zijn, komt daar nu ook nog een juridisch dieptepunt bij: de Raad van State bepaalde dat Nederland geen mannelijke asielzoekers meer mag terugsturen naar België. Waarom? Omdat België geen opvang biedt in de vorm van ‘bed, bad en brood’. België is dus volgens onze hoogste bestuursrechter... onveilig. Voor gezonde, volwassen mannen nota bene. En dus vangt Nederland ze op. Alsof onze voorzieningen oneindig zijn. Alsof onze inwoners niet al jaren verdrongen worden op de woningmarkt, in de zorg, op scholen en in buurten die compleet zijn veranderd.
Deze uitspraak is een dolk in de rug van elke Nederlander die gelooft in rechtvaardigheid en gezond verstand. We hebben het hier niet over mensen die vluchten voor oorlog, maar over migranten die bewust doorreizen — en Nederland uitkiezen omdat hier alles beter geregeld is. En als het aan de rechter ligt, moeten we ze dus ook nog met open armen ontvangen, omdat België niet ‘gastvrij’ genoeg is. Dit is geen rechtspraak meer, dit is zelfdestructie.
Een Europa dat wegkijkt, een Nederland dat opdraait
Griekenland, Italië, Malta — stuk voor stuk landen die op papier verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de asielinstroom, maar systematisch weigeren hun verplichtingen na te komen. En wat doet de EU? Niets. Het nieuwe migratiepact wordt gepresenteerd als oplossing, maar is in werkelijkheid een doorzichtige schijnoplossing. Slechts 30.000 asielzoekers worden herverdeeld over de lidstaten. Op een totaal van meer dan 900.000 aanvragen in 2024 is dat een druppel op een gloeiende plaat. Brussel durft niet in te grijpen. Het laat de sterkste schouders — waaronder Nederland — de zwaarste lasten dragen. Solidariteit is slechts een mooi woord op papier. In de praktijk betekent het: u betaalt, zij wijzen door.
De omgekeerde wereld
De realiteit is ontnuchterend. Asielzoekers die nergens in Europa willen blijven, komen alsnog naar Nederland omdat het systeem niet werkt — en wij weigeren om van die waarheid werk te maken. We blijven braaf claims indienen, ook al weten we dat ze genegeerd worden. We blijven mensen terugsturen, ook al weten we dat de rechter het verbiedt. We blijven procedures volgen, ook al weten we dat de uitkomst keer op keer is: ze blijven hier.
Het ergste? Dit gebeurt met open ogen. Politici, rechters en beleidsmakers kennen deze cijfers. Ze kennen de realiteit. Ze weten dat de lasten op de schouders van Nederlandse burgers steeds zwaarder worden. En toch blijven ze het beleid verdedigen. Alsof het moreel superieur is om een systeem in stand te houden dat ons land ondermijnt. Alsof het humaan is om mensen maanden- of jarenlang in onzekerheid te laten hangen, zonder perspectief, terwijl onze eigen bevolking toekijkt hoe hun samenleving stukje bij beetje verandert.
Dit is geen beleid meer. Dit is overgave.
Als we dit blijven accepteren, verliezen we meer dan onze controle. We verliezen onze identiteit. Onze sociale cohesie. Onze rechtsorde. En uiteindelijk: ons land. Een land dat zijn grenzen niet meer bewaakt, is overgeleverd aan wie binnenkomt. Een land dat zijn wetten ondergeschikt maakt aan internationale regels die niemand handhaaft, is geen land meer.
De ogen moeten open. De feiten zijn duidelijk. En de vraag is simpel: willen wij nog bepalen wie hier woont, wie hier blijft, en wie hier profiteert? Of blijven we gehoorzamen aan een systeem dat ons uitput?