Duitsland verandert van binnenuit – en razendsnel
In Duitsland voltrekt zich op dit moment een demografische aardverschuiving die zelfs de meest pessimistische voorspellingen overtreft. Nieuwe cijfers laten zien dat nog slechts veertig procent van de geboortes plaatsvindt bij moeders van Duitse komaf. Volgens voormalig Bundesbank-bestuurder en auteur Thilo Sarrazin zal dat aandeel in 2070 zijn teruggevallen tot twintig procent. De rest van de geboortes zal voornamelijk plaatsvinden bij vrouwen afkomstig uit islamitische landen buiten Europa. Deze ontwikkeling is niet gebaseerd op vage vermoedens of ideologische analyses, maar op harde, officiële cijfers. Wat ooit werd weggezet als overdreven of zelfs racistisch alarmisme, blijkt nu grimmige realiteit te zijn geworden.
Bevolkingsgroei zonder kinderen – hoe immigratie de cijfers maskeert
In 2023 lag het Duitse geboortecijfer op 1,35 kind per vrouw. Onder Duitse vrouwen is dat zelfs 1,23 — een historisch dieptepunt. En terwijl de geboortes blijven dalen, groeit de bevolking gewoon door. Dit is geen paradox, het is het resultaat van grootschalige immigratie. Waar beleidsmakers ooit rekenden op maximaal 100.000 immigranten per jaar, blijkt Duitsland sinds de migratiegolf van 2015 jaarlijks gemiddeld een half miljoen nieuwe inwoners te ontvangen. In de jongste generaties zie je de gevolgen glashelder terug: onder 65-plussers heeft nog maar vijftien procent een migratieachtergrond. Onder 15-jarigen is dat al 45 procent. En onder pasgeborenen: meer dan de helft. Het is een omslagpunt waarvan de gevolgen permanent zijn.
Demografie is geen detail — het is de basis van alles
Demografie is geen droge wetenschap. Het is het fundament waarop een samenleving rust: je cultuur, je taal, je normen en waarden, je instituties — alles staat of valt met wie het land bevolken. Wie zijn geboortecijfer structureel onder de vervangingsgrens houdt én tegelijk zijn grenzen wagenwijd openzet voor bevolkingsgroepen met totaal andere waarden en wereldbeelden, zadelt zichzelf op met een langzame maar onvermijdelijke transformatie. Wat vandaag wordt geboren, vormt de samenleving van morgen. En wie daar geen richting aan durft geven, geeft zijn toekomst uit handen.
Nederland volgt exact dezelfde route — in stilte, en zonder verzet
Wie denkt dat deze realiteit typisch Duits is, vergist zich ernstig. Ook in Nederland is het geboortecijfer al jaren te laag. Ook hier willen jonge stellen wel kinderen, maar komen ze niet tot gezinsvorming door woningnood, onbetaalbare kinderopvang, flexwerk, en permanente onzekerheid. En net als in Duitsland groeit onze bevolking niet dankzij geboortes, maar door migratie. De samenstelling van de bevolking verandert razendsnel, maar het debat erover wordt stelselmatig gefrustreerd door angst, morele chantage en politieke lafheid. Terwijl de cijfers zich opstapelen, houden onze bestuurders zich doof en blind, onder het mom van inclusiviteit en internationale solidariteit.
Wie demografie negeert, verliest zijn land
Het huidige Nederlandse beleid is gebaseerd op wensdenken. Men doet alsof bevolkingssamenstelling slechts een optelsom van passanten is, alsof cultuur automatisch meegroeibaar is, en alsof nationale identiteit een achterhaald concept is. Maar de realiteit is minder poëtisch. Als het geboortecijfer onder autochtonen structureel te laag blijft, en tegelijk de instroom van migranten doorgaat zonder voorwaarden, zonder selectie, en zonder duidelijke eisen aan integratie, dan is de uitkomst onvermijdelijk. Niet omdat iemand dat gepland heeft, maar omdat niemand het heeft willen tegenhouden.
Willen we blijven wie we zijn? Dan moet er nú iets veranderen
Het is geen schande om kinderen te willen. Het is geen taboe om de eigen bevolking centraal te stellen. En het is geen racisme om te stellen dat samenlevingen niet grenzeloos elastisch zijn. Wat Nederland nodig heeft, is geen symbolisch diversiteitsbeleid, maar een visie op bevolkingsopbouw. Dat betekent investeren in gezinnen die nú aan de basis van de samenleving staan. Dat betekent huisvesting bouwen voor jonge ouders, niet alleen voor statushouders. Dat betekent kinderopvang als basisvoorziening. En dat betekent ook: erkennen dat immigratie, zoals het nu wordt gevoerd, ons fundament ondermijnt.
Dit is het moment — straks is het te laat
Demografie is traag, maar meedogenloos. Je kunt decennia niets doen, maar dan komt het moment dat niets doen onomkeerbaar wordt. Duitsland is dat punt genaderd. Nederland staat op dezelfde drempel. Het verschil is dat wij nu nog de keuze hebben. De vraag is of we die aandurven.
Want als wij onze eigen toekomst niet meer willen maken, dan doen anderen het wel voor ons. En wie zijn demografie uit handen geeft, verliest zijn land — zonder dat er een schot gelost hoeft te worden.