Nederland kraakt. Onder de druk van een overheid die liever subsidie verstrekt aan chaos dan houvast biedt aan haar eigen burgers. Onder een politiek die haar oren laat hangen naar activisten, praatgroepen en belangenclubs — terwijl de werkende Nederlander steeds harder moet werken voor steeds minder. En ondertussen groeit de groep die niets bijdraagt, maar wel volop profiteert. Het is niet rechts om dat te benoemen. Het is realistisch. Het is nodig.
De feiten zijn hard en ongemakkelijk, maar ze moeten gezegd worden.
Werken loont steeds minder
Prijzen in de supermarkt zijn gestegen met dubbele cijfers. Het vakantiegeld is verdampt in energierekeningen en belastingen. De werkende Nederlander ziet zijn loon nauwelijks stijgen, maar moet intussen wel het stelsel blijven voeden. Want de rekening van falend integratiebeleid, van uitkeringen zonder tegenprestatie komt altijd bij dezelfde groep terecht.
Ondertussen: de uitkeringseconomie groeit
Volgens cijfers van het CBS leeft een significant deel van de mensen met een niet-westerse migratieachtergrond van een uitkering. Velen van hen leveren geen economische bijdrage, terwijl ze wél gebruikmaken van huisvesting, zorg en andere publieke voorzieningen. Er wordt in politiek correcte kringen omheen gedraaid, maar de belastingdruk stijgt, juist doordat deze groepen onevenredig zwaar leunen op de verzorgingsstaat. En wie betaalt dat? De werkende Nederlander.
Overlast, geweld, en wegkijken
De rellen in Scheveningen? Niet de eerste keer. Geen incident. Jongeren, veelal van migratieachtergrond, intimideren, slopen en gaan het gevecht aan met de politie. Ondernemers krijgen de klappen, letterlijk. Arrestaties? Geen. Straffen? Zelden.
Of kijk naar de bezetting van de Universiteit van Amsterdam. Het Maagdenhuis werd wederom gesloopt, muren werden beklad, ruiten ingegooid. Activisten voerden actie tegen Israël, maar op een manier die grenst aan antisemitisme. En toch blijft de veroordeling uit. Waarom? Omdat de daders de juiste kleur, achtergrond of politieke mening hebben. Want wie een ander geluid laat horen, wordt meteen weggezet als “extreem”, “xenofoob” of erger.
Het echte racisme? De stilte bij discriminatie van Nederlanders
Kinderen met een migratieachtergrond schelden op het schoolplein Nederlandse kinderen uit voor “kut-Nederlander”. Het gebeurt. Vaak. Maar niemand die er iets van zegt. Want anders ben je ‘tegen minderheden’. Terwijl structurele discriminatie van de autochtone Nederlander in beleid en cultuur al jaren gaande is. Het is de realiteit: in dit land mag je alles benoemen, zolang het niet de verkeerde groep raakt.
De werkende klasse is de klos
Wij zien onze buurten veranderen, onze veiligheid afnemen en onze lasten stijgen. We zeggen er iets van, en worden bespot door opiniemakers, politici en mediaprofeten die zélf veilig en riant leven. Maar als de fundamenten van onze samenleving wegglijden, dan is het niet radicaal om aan de bel te trekken. Dan is het noodzakelijk.
Tijd voor herwaardering
Wie werkt, draagt bij. Wie bijdraagt, verdient waardering. Dat geldt voor iedereen, ongeacht afkomst. Maar wie zich structureel onttrekt aan die verantwoordelijkheid, wie onze waarden bespot of ondermijnt, wie onze kinderen uitscheldt of onze steden sloopt, moet niet beschermd worden, maar aangesproken. En aangepakt.
De oplossing? Niet haat. Niet verdeling. Maar eerlijkheid. En handhaving. Dat begint bij durven benoemen wat er misgaat — zonder dat feiten meteen onder het tapijt worden geschoven als “racistisch”.
Nederland moet terug naar gezond verstand. Naar grenzen stellen. Naar een overheid die niet zwicht voor activisme, maar opkomt voor de mensen die dit land dragen.